مفضل بن عمر رحمه الله از حضرت جعفر صادق علیه‏السلام از پدر بزرگوارش، از جدشان علیهم‏السلام روایت کرده‏اند که روزی امام حسین علیه‏السلام بر امام حسن علیه‏السلام وارد شد، نگاهی به برادر خود انداخت و گریستند.
امام حسن علیه‏السلام فرمود: یا اباعبدالله؛ چرا گریه می کنی؟
فرمود: گریه‏ام برای رفتاری است که مردم با شما انجام می دهند.
امام مجتبی علیه‏السلام فرمود: 
آنچه بر سر من آید زهری است که به کامم ریزند، و به آن کشته شوم؛ ولکن لا یوم کیومک یا اباعبدالله.
ولی یا اباعبدالله؛ هیچ روزی چون روز تو نخواهد بود.
سی هزار نفر که همه ادعا می کنند از امت جد ما محمد صلی الله علیه و آله و سلم هستند و خود را به اسلام نسبت می دهند، بر تو گرد آیند.
فیجتمعون علی قتلک و سفک دمک، و انتهاک حرمتک، و سبی ذراریک و نساءک، و انتهاب ثقلک
پس برای کشتن تو و ریختن خونت، و هتک حرمتت، و اسیر کردن فرزندان و زنانت و تاراج کردن اموالت همدست می شوند.
در آن زمان به بنی امیه لعنت فرود آید، و از آسمان خاکستر و خون بارد، و همه چیز حتی وحشیان بیابان و ماهیان دریا به حال تو گریان شوند

منبع.کتاب اعجاز امیران عالم علیهم السلام (معجزات امام حسن مجتبی علیه‌السلام)