امام علی‏ علیه السلام همواره به نماز اوّل وقت توجّه فراوان داشت و این اصل ارزشمند را از یاد نمی‏برد.
در یکی از روزهای نبرد صفین، در گرما گرم جنگ و کشتار، حضرت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام به خورشید نگریست و فرمود:
وقت نماز است.
آنگاه دست از جنگ کشید، و در گوشه‏ای به نماز ایستاد، 
در حالی که انواع خطرات او را تهدید می‏کرد، و تیرهای فراوانی به سوی او پَر می‏کشید، 
امّا امام علی‏ علیه السلام سرگرم نماز بود، گویا در خانه خود نماز می‏خواند.
نماز اوّل که تمام شد تیری به سوی حضرت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام آمد و سخت بر ران پایش فرو رفت، یاران حضرت با اضطراب پیرامون او را گرفتند، امّا امام علی‏ علیه السلام با همان حالت نماز دوم را خواند. [1] .

پی نوشت ها: 
[1] انوار نعمانیه ص 342،و نفایس الاخبار ص 463.