ابودرداء نقل می‏کند:
کانَ أمیرَالْمُؤمِنینْ‏ علیه السلام اِذا حَضَرَ وَقْتَ الصَّلوةِ تَلَوَّنَ وَ تَزَلْزَلَ فقیل لهُ مالک؟
فیقول:
جاءَ وَقْتُ أمانَةً عَرَضَها اللَّهُ تَعالی عَلَی السَّمواتِ وَ الْأرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَیْنَ أنْ یَحْمِلْنَها وَ حَمَلَها الانْسانُ فی صَنْعِفِه فَلا أدْری أُحْسِنُ اِذا ما حَمَلْتُ أم لا؟ [1] .
(آنگاه که وقت نماز می‏رسید، امیرالمؤمنین رنگ چهره‏اش دگرگون شده و مضطرب می‏شد، به حضرت می‏گفتند: چه شده است شما را؟
پاسخ می‏داد:
وقت انجام امانتی رسیده است که خدای بزرگ آن را به آسمان‏ها و زمین و کوه‏ها عرضه کرد و آنها نتوانستند آن را بپذیرند، و انسان آن را پذیرفت در حالی که از همه ناتوان‏تر بود، پس من نمی‏دانم آیا این امانت سنگین را نیکو برداشتم یا نه؟

پی نوشت ها:
[1] انوار نعمانیّه ص238، -و بحارالانوار ج41 ص24 - 17.