شخصی خدمت حضرت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام آمد که اذان می‏گفت،
و به مردم قرآن می‏آموخت،
و از این راه حقوق دریافت می‏کرد و زندگی خود را اداره می‏نمود.
به امام علی‏ علیه السلام گفت:
سوگند به خدا! ای امیرالمومنین، من تو را برای خدا دوست دارم.
حضرت در پاسخ او فرمود:
امّا من تو را در راه خدا دوست نمی‏دارم.
آن شخص شگفت زده پرسید:
چرا؟ مگر من چه عمل ناروائی را مرتکب شدم؟
حضرت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام فرمود:
برای اینکه اذان گفتن را راه کسب خود قرار دادی.
و برای آموزش دادن قرآن از مردم حقوق دریافت می‏کنی.
در حالی که از رسول خدا شنیدم که می‏فرمود:
«هرکس در تعلیم قرآن از مردم اُجرتی بگیرد، بهره او همان است و در قیامت اجری نخواهد داشت.» [1] .

پی نوشت ها: 
[1] وسائل‏الشیعه ج17 ص157،و من‏لایحضرالفقیه ج3 ص 461 : 109.