یکی از ویژگی‏های امام علی‏ علیه السلام آن بود که همواره به یاد خدا بود،
و در هر حال ذکر می‏گفت،
و ذکر همیشگی حضرت «اَلْحَمْدُ لِلَّه» بود،
که مدام از زبان مبارکش جاری می‏شد.
وقتی لباس نو می‏پوشید،
آنگاه که سوار اسب می‏شد،
الحمدللّه می‏گفت،
و می‏فرمود:
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی اَکْرَمَنا وَ حَمَلَنا فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقَنا مَنَ الطَّیِّباتِ وِفَضَّلَنا عَلی کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقَ تَفْضیلاً
(حمد خدارا که ما را کرامت بخشید و در صحرا و دریا وسیله سواری عطاکرد، و از روزیِ پاکیزه روزی داد و بر بسیاری از آفریده‏ها ما را برتری بخشید.) [1] .
و یا آیه 13 سوره زخرف را می‏خواند که:
«سُبْحانَ الَّذی سَخَّرَلَنا هذا وَ ماکُنَّا لَهُ مُقْرِنینَ وَ إِنَّا اِلی رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون» رَبِّ اِغْفِرْلی ذُنُوبی اِنَّهُ لایَغْفِرُ الذُّنُوبَ اِلاَّ اَنْتْ
(پاک و برتر است خدائی که این سواری را تسلیم من نمود که هرگز بر آن قدرت نداشتیم، و بازگشت ما به سوی خداست.)
و بعد می‏فرمود:
خدایا مرا ببخش که همانا بخشاینده گناهان، کسی جز تو نیست.
و وقتی از خانه بیرون می‏آمد، می‏فرمود:
بسم‏اللَّه [2] .
و بر سفره به هنگام صرف غذا می‏فرمود:
(بسم‏اللَّهِ الرَّحمن الرَّحیم) [3] .

پی نوشت ها: 
[1] صفّین ابن مزاحم ص 132 - و - جواهر المطالب ج 1 ص 269. 
[2] صحیح ترمذی، وسنن نسائی، و الموافقات حافظ، و کتاب صفّین ابن‏مزاحم ص132،. جواهر المطالب ج1 ص269. 
[3] امالی شیخ صدوق ص246.