همه ی ما در سیاره ی زمین زندگی می کنیم و این سیاره در منظومه ی شمسی قرار گرفته است که آن هم در کهکشان راه شیری واقع شده است،
آیا می دانی قطر کهکشان راه شیری چقدر است!؟
در حدود صد هزار سال نوری!
یعنی اگر با سرعت نور حرکت کنی، صد هزار سال طول می کشد تا کل کهکشان را طی کنی!
آیا می دانی که این کهکشان با این عظمت تنها جزیی کوچک از کل جهان است!؟
منجمان فاصله ی دورترین کهکشان ها از ما را تقریبا 15 میلیارد سال نوری تخمین زده اند!!.*
همه ی این ها شواهدی است که با وسایل امروزی کشف شده اند و مطمئنا با پیشرفت تکنولوژی، انسان به رازهای بیشتری از هستی پی خواهد برد.
اما ما برای یافتن شگفتی و رازهای هستی دو راه داریم؛
یکی اینکه صبر کنیم تا علم پیشرفت کند و دانشمندان از کشفیات جدید خود خبر دهند،
دوم اینکه به پیش کسانی برویم که علم اول و آخر را دارند و با گذشت زمان چیزی از علمشان نه کم می شود و نه زیاد.
اما چه کسی در دنیا وجود دارد که از این رازها اطلاع داشته باشد؟
جواب سوال مشخص است؛
کسی که خداوند علوم و رازهای هستی را به او عطا کرده است.
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله می فرمایند:
« خداوند عزوجل علی را وصیّ من، مشعل هدایت پس از من، جایگاه راز من، مخزن دانش من، و جانشین من درمیان کسان من قرار داد. از دست ستمکاران بر وی پس از خودم از میان امّتم به خداوند شکایت میبرم.»[1]
در روایات اهل سنت نیز مشابه این روایت نقل شده است؛
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله فرمودند:
« وصیّ من، جایگاه راز من، و بهترین کسی که بعد از خود بهجای میگذارم، تعهّداتم را انجام میدهد و وامهایم را میپردازد، علی بن ابی طالب است.» [2]
درست است که ما در زمان امیرالمومنین علیه السلام زندگی نمی کنیم و به ایشاندسترسی نداریم،
اما فرزندش که عالم به علم ایشان است الان امام و ولی ما است.
بهره مندی از امام نیاز به حضور او ندارد.
به اطرافت نگاه کن،
الطافش را می بینی.
اما حیف که خودش را نمی بینیم!
