عقوبت تارکین نماز

1-چه شد که شما در دوزخید؟گویند ما نبودیم از نماز گزاران

2-برکت از عمرشان گرفته می شود

3-برکت از روزی آنها گرفته می شود

4-محو میشود سیمای صالحین از صورت آنها

5-شریک نمیکند خداوند آنها را در دعای صالحین

6-دعای آنها مستجاب نمیشود

7-اعمال مستحبی و واجب از او قبول نمیشود

8-بوی بهشت به مشام آنها نمیرسد

9-ملایکه آنها را لعن می کنند

10-قرآن آنها را لعن میکند

11-نبی اکرم آنها را لعن کرده است

12-هر وجودی آنها را لعن کرده است

13-روز و شب مورد لعن خداوند هستند

14-در روی زمین مبقوض تر از او کسی نیست

15-بدتر از شرابخواران  هستند

16-ترک کننده نماز کافر است

17-ترک کننده نماز مشرک است

18-آنها یهود امتند

19-اگر خواستند ازدواج کنند با آنها ازدواج نکنید

20-اگر مریض شدند به عیادت آنها نروید

21-آنها گرسنه میمیرند

22-آنها ذلیل و خوار میمیرند

23-آنها تشنه میمیرند

24-اگر مردند آنها را غسل و کفن نکنید

25-در قبور مسلمین آنها را دفن نکنید

26-در تشییع جنازه آنها شرکت نکنید

27-قبر بر آنها تنگ میشود

28-در تاریکی قبر قرار میگیرند

29-در قبر ملکی برای آزار آنها گمارده میشود

30-برمیخیزند از قبر به صورت حمار

31-نامه اعمالش را به دست چپش میدهند

32-خداوند با او حساب سخت انجام میدهد

3-در روز قیامت کور محشور میشوند

34-خداوند نظر رحمت  به سوی او نمیکند

35-با منافقین داخل آتش میشود

36-برای او عذابی سخت است

حیوانات شیری

خاتم انبیا(ص)، بیست شتر شیری داشت که یک مرتبه در منطقه «غابه» هدف غارت راهزنان قرار گرفتند،[102]  نُه شتر از همسران حضرت، و «شقراء»، خاص پیامبر(ص) بود که آن را برایش می­دوشیدند. این شتران، حناء، سمراء، عریس، بغوم، یسیره و دباء(ریاء) نام داشتند که اهل خانه از شیرشان استفاده می­کردند. 

گوسفندان

 رسول اکرم(ص) هفت گوسفند (بز) داشت به نام­های: عجوه، زمزم، سقیاء، برکه، ورسه، اطلال و اطراف که ام­ایمن آنها را به چراگاه می­برد و برمی­گرداند.

موالیان و غلامان حضرت 

حضرت، بندگان زیادی داشت که عبارت بودند از:

زید بن حارثه، اسامة بن زید، ثوبان، ابورافع، صالح، سفینه، ابو­مویهبه، انسه (انجشه و ابامسروح) ابوکبشه، مدعم، فضاله، ابوضمیره، ریاح، ابوبکره، کرکره، هشام و ابوهند.

حضرت سه کنیز نیز به نام­های سلمی، خضره و رضوی داشت که آنها نیز آزاد شدند. 

زره

   حضرت، هفت زره داشت که نام­های آنها چنین است:

ذات الفضول

 این زره از مس بود و به دلیل طول آن به این نام معروف شد. این زره و زره «سعدیه» از عکین قینقاعی بود که در جنگ با بنی­قینقاع، غنیمت گرفته شد. این زره، دارای سه حلقه نقره­ای بود؛ حلقه­ای بین دو دستش و دو حلقه دیگر در پشت سرش. این زره بعد از رحلت پیامبر(ص) به دست امام علی(ع) رسید.

   امام سجاد(ع) که خود این زره را پوشیده بود در وصف آن فرمود: «زره پیامبر(ص) یک زره­ یمنی و بسیار ظریف و دارای دو دامنه است؛ اگر می­بستند به زمین نمی­رسید و اگر هر دو دامن را می­گشودند تا زمین  می­رسید.» 

سعدیه

 از غنایم بنی­قینقاع بوده و گفته شده است زره داوود نبی(ص) در زمان قتل جالوت بود.

فضّه  این زره هم از غنایم بنی­قینقاع است.

ذات الوشاح

    ذات الحواشی

خرنق    بتراء

    به این زره به دلیل کوتاهی­اش، «بتراء» می­گفتند. گفته­اند که «فاضله» نیز زره دیگر حضرت بوده است.

پرچم­ها

   غالب پرچم­های پیغمبر، سفید بود؛ اما پرچم­هایی به رنگ زرد و سیاه نیز در لشکر ایشان دیده می­شد. «لا­ اله­ الا­ الله محمد رسول الله »نوشته پرچم ایشان بود؛ اما مهم­ترین پرچم، پرچمی به رنگ سیاه و مربعی شکل از جنس مخمل بود که «عقاب» نام داشت.  لواء لشکر پیامبر(ص) نیز «معلوم» نامیده می­شد.

 مرکب­های حضرت

اسب

  اسب­هایی را برای ایشان بر می­شمردند. رسول خدا(ص) طبق رسم عرب بر هر یک از آنها نامی نهاده بود که عبارت بودند از:

سکب

اولین اسبی بود که حضرت در مدینه خرید. نام آن «ضرس» بود که پیامبر، نام آن را به سکب(نجیب و تندرو) تغییر داد. پیشانی و دست و پای این اسب، سفید بود و رسول اکرم(ص) با آن در جنگ احد  شرکت کرد.

المرتجز

اسبی سفید بود که برای شیوایی شیهه­اش بدین نام معروف شد. این اسب، همراه سکب، مرکب حضرت در جنگ احد بود.

لخیف

هدیه ربیعة بن ابی­البراء کلابی به ایشان بود. لزار

هدیه مقوقس به رسول اکرم(ص) بود حضرت در جنگ­ها بیشتر بر این اسب سوار می­شد.

ظرب

هدیه فروة بن  عمر جذامی از عمان بود.

سبحه

ورد

یعسوبقاطر

حضرت، سه استر سواری داشت که عبارت بودند از:

دلدل

استری سیاه و سفید که مقوقس به پیغمبر هدیه داده بود. این استر بعد از ایشان، مرکب علی(ع) در جنگ نهروان بود.

شهباء

هدیه نجاشی به ایشان بود.

فضه (بیضاء)

این استر را که فروة بن عمر فرستاده بود.

شتر

آن بزرگوار، سه شتر داشت که برای سواری  از آن استفاده می­کرد.

غضباء

سر گوش­های این شتر، بریده شده بود. قصواءجدعاء

الاغ

پیغمبر، مسافرت با درازگوش را بسیار دوست داشت. أن بزرگوار، دو الاغ به نام«عفیر» و «یعفور»: داشت. عفیر را مقوقس، همراه قاطری به نام دلدل به ایشان پیشکش کرده بودو «یعفور» را نیز نجاشی یا فروة بن عمر جذامی به حضرت هدیه داد. همچنین رسول خدا(ص) شتری بارکش به نام «دیباج» نیز داشت.

چادر

   چادر آن حضرت  «الکن» نام داشت که به معنای سرپناه است.

انگشتر

   انگشترهای متعددی برای ایشان ذکر کرده­اند؛ از جمله از امام ششم نقل شده است که پیامبر، انگشتری زرین در دست داشت که آن را به کناری نهاد و انگشتری سیمین برای خود تهیه کرد. همچنین رسول اکرم(ص)، انگشتری از نقره داشت که نگینش هم از نقره بود و گاهی نیز انگشتری آهنی با روکش نقره به دست می­کرد. همچنین گفته شده است که پیامبر(ص) انگشتری از نقره با نگینی حبشی داشت و نقشش «محمد رسول ­الله» بود.

   حضرت، انگشتری دیگر نیز به دست داشت که نقش آن «محمد رسول­الله» بود. بعد از ایشان، این انگشتر به دست ابوبکر و پس از او به دست عمر و بعد از وی هم به دست عثمان افتاد. وی 9 سال آن را داشت تا اینکه هنگام حفر چاه «أریس» در چاه افتاد و گم شد. از امام صادق(ع) نیز نقل شده است که حضرت، دو انگشتر داشت که نقش یکی «لا اله ­الا­ الله محمد رسول ­الله» و دیگری «صدق ­الله» بود.

مُهر حضرت

   قریش به حضرت گفته بودند که عجم، نامه­های بدون مهر را نمی­پذیرد؛ از این رو خاتم انبیا(ص) از انگشتر  سیمین خود، مهری ساخت که بر آن «محمد رسول­ الله» در سه سطر،  هر کلمه­ای در یک سطر، نقش بسته بود.

سلاح­های حضرت

شمشیر

 سیره­نویسان برای ایشان، شمشیر­های متعددی بر شمرده­اند که از جمله آنهاست:

مأثور

 آن را  از پدر بزرگوارش به ارث برد.

العضب

 گفته­اند که آن، هدیه سعد بن عباده به حضرت در جنگ بدر بود. 

قضیبعون

   سه شمشیر نیز به نام­های قلعی (منطقه­ای بود که شمشیرش معروف بود)، بتار (بنیاد برانداز) و حتف (مرگ) از غنایم بنی­قینقاع بود که به ایشان رسید.

الرسوب

   الرسوب یعنی درگذرنده از هر مانع. علی(ع) این شمشیر و نیز شمشیر مُخَذَّم (بسیار برّان) را از بتکده طی در فلس، غنیمت گرفته و به خاتم انبیا(ص) اعطا کرده بود.

المخذم (بسیار بران) صمصامه

ذوالفقار

  مشهورترین شمشیر ایشان است که در جنگ بدر از منبة بن حجاج به غنیمت گرفته شد. حلقه این شمشیر که حمایل از آن رد می­شد، زنجیرها، قبضه شمشیر، فلز انتهایی نیام و حلقه­های میانی آن  از نقره بود­. این شمشیر دارای زبانه نیز بود.

نیزه

 حضرت پنج نیزه داشت. دو تا از آنها «مثوی» و «بشنونی » نام داشتند و سه نیزه دیگر را از بنی­قینقاع غنیمت گرفته بود.

کمان

  برای ایشان 6 ـ 8 کمان ذکر کرده­اند که عبارت­اند از:

 زوراء

 روحاء

 صفراء

 کمانی زرد رنگ از چوب نبع بود.

شوحط

این کمان، از چوب شوحط و مشهور به بیضاء بود. حضرت، این کمان را همراه روحاء و صفراء از بنی­قینقاع غنیمت گرفته بود.

کتوم

   این کمان‌ به سبب صدای تیری که از چله­­اش بیرون می­رفت کتوم نامیده شد و در غزوه احد شکست.  علاوه بر این موارد، پیامبر، حربه­ای به نام «السغاء» و همچنین نیزه کوتاهی داشت که زبیر از سفر حبشه با خود آورده بود. حضرت، ایام عید، آن را همراه خود به مصلی می­برد.

کلاهخود

  کلاهخود ایشان، «اسعد» نام داشت. علاوه بر آن، دو کلاهخود دیگر به نام­های «الموشح» و «ذوالسبوغ» داشتند. 

 سپر

یکی از سپرهای حضرت، «الفتق» دیگری «الزقوق» نام داشت. گفته­اند که خاتم انبیا(ص)، دارای سپر سفیدی نیز به نام و سپری بود که عکس عقاب یا سر قوچی بر آن بود و رسول خدا(ص) از آن کراهت داشت و به خواست خدا آن عکس محو شد.

زل و حجرات همسرانِ رسول خدا(ص)

     پیامبر(ص) با اینکه رئیس جامعه اسلامی بود و تمامی امکانات و منابع مالی را در اختیار داشت؛ اما بسیار ساده می­زیست. نمونه بارز این سادگی، منزلی بود که حضرت و همسران مکرمه­اش در آن سکونت داشتند. این منزل، وسایل مختصری داشت و در  سادگی، مثال­زدنی بود.

   واقدی از عبدالله بن زید هذلی چنین نقل می­کند: «من، منزل همسران پیغمبر(ص) را در آن موقع دیدم که آنها را به فرمان عمرو بن عبدالعزیز ویران کردند. دیوار حیاط­­­­ها از خشتِ خام و هر حیاط، دارای حجره­هایی از چوب و شاخ خرما بود که میان آنها را گل­اندود کرده بودند. 9 حجره در فاصله خانه عایشه و درب مسجد ـ که به باب النبی(ص) معروف است ـ تا محل خانه اسماء دختر حسن بن عبدالله قرار داشت. بر در این حجرات، پرده­های مویین سیاهی آویزان بود و بالای این حجره­ها نیز سفره­های چرمی یا چادرهای مویین قرار داشت.

وسایل خانه آن حضرت

تختخواب

   نزد قریش، چیزی دوست­داشتنی­تر از تخت نبود که بر آن بخوابند؛ از این رو بعد از هجرت و آمدن به مدینه، ابوایوب انصاری، تختی از چوب ساج و لیف خرما  برای پیغمبر تهیه کرد که تا وقتی پیامبر(ص) در منزل ایشان بود، بر آن استراحت می­فرمود؛ اما بعد­ها که به منزل خود در مدینه تشریف برد، تختی داشت که رویه­اش از حصیر بود.

زیرانداز

   رسول اکرم(ص)، زیراندازی از پوست داشت که از لیف خرما پُر شده بود؛ اما بیشتر اوقات، عبایش، زیرانداز بستر بود که آن را دولا می­کرد و بر آن استراحت می­فرمود.

رو انداز

   پیغمبر(ص) رواندازی داشت که با گیاه خوشبو و رنگین «ورس» یا «زعفران» رنگ شده بود. نوبت هر یک از زنان که می­رسید، رسول اکرم(ص) آن را به خانه­ وی می­فرستاد و آن را مرطوب می­کرد تا بویش پخش شود.

بالش

   بالش ایشان، چرمی و انباشته از لیف خرما بود.

فرش

   آن بزرگوار، حصیری داشت که روزها بر آن می­نشست و شب­ها بر آن نماز  می­خواند؛ گلیمی هم داشت که سجاده نمازش بود.

ظرف­های منزل

  حضرت دو کاسه چوبی و کاسه­ای هم از آبگینه (شیشه ـ بلور) داشت. این کاسه بلور، هدیه مقوقس، شاه اسکندریه بود که با نقره تزیین شده بود و گفته­اند که نامش «ریان» بود. کاسه­ای بسیار بزرگ هم به نام «ریّ» در خانه آن بزرگوار وجود داشت. همچنین، رسول خدا(ص) دو ظرف به نام­های «سعه» و «مضّبب» و کاسه­ای برنجی داشت که حضرت به سبب شدت حرارت در آن «حنا» و «وسمه» می­ریخت و به سر می­مالید. 

   علاوه بر اینها ظرفی از سفال نیز در منزل بود که پیامبر خدا(ص) در آن وضو می­گرفت و از آن آب می­نوشید. اطفال انصار نیز به منزل رسول اکرم(ص) می­آمدند و بدون هیچ منعی از آب آن می­نوشیدند و برای تبرک، از آب آن بر سر و روی خود می­مالیدند.

ابریق (آفتابه)

آفتابه­ای  از روی نیز در منزل بود که استفاده قرار می­شد.

لوازم شخصی

مسواک

   حضرت، چوب­های مسواک­ تر و خشکی داشت که هر گاه از خواب برمی­خاست، چه روز و چه شب، پیش از وضو از آنها استفاده می­کرد.

شانه

  خاتم انبیا(ص)، شانه­ای از عاج داشت.

آیینه

 نام آینه حضرت «المدله» بود.

سرمه­دان

پیامبر(ص) هر شب، هنگام خواب، چشمان خویش را سرمه  می­کشید.

شیشه روغن

  رسول اکرم(ص)، روغن لازم برای موهایش را در آن شیشه نگاه می­داشت.

جعبه

  آن جعبه­، «کافور» نام داشت که هدیه نجاشی بود و پیغمبر(ص) شانه عاج، سرمه­دان، قیچی و مسواکش را در آن  قرار می­داد.

عصا

   پیامبر(ص) دو عصا داشت: عصایی به نام «العرجون» و نیز عصای سر خمیده کوچکی به نام «ممشوق» که طولش نیم متر یا کمی بیشتر بود. ایشان پیاده و سواره، آن را با خود داشت و چون سوار شتر می­شد آن را به شتر می­آویخت و گاه با آن، چیزی را از زمین بلند می­کرد.

« آگاه باشید هر که به طرف مسجد برای اقامه نماز جماعت حرکت کند، به هر قدمی هفتاد هزار حسنه، و ثواب برای او نوشته گردد، و هفتاد هزار گناه و سیئه از او محو و نابود گردد و به همین مقدار درجات وی بالا می رود. و اگر در همین حال بمیرد، خداوند متعال هفتاد هزار فرشته را بر او بگمارد، که او را در قبرش دیدار نمایند. و در تنهایی مونس او باشند، و برای او استغفار می نمایند، تا بر انگیخته شوددر عروه الوثقی از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و اله) نقل شده است که فرمودند: بعد از نماز ظهر جبرییل با هفتاد هزار ملک بر من وارد شد و گفت خدای سلام می رساند و دو هدیه از برای تو فرستاده است یکی سه رکعت نماز شفع و وتر و دیگری نماز پنجگانه را به جماعت خواندن. سوال کردم: از برای امتان من که شرکت در نماز جماعت می کنند چه ثواب است؟ گفت هر گاه یک امام و یک ماموم باشند به هر رکعت نماز، خداوند به آنها ثواب یکصد و پنجاه رکعت نماز عنایت می فرماید، و هر گاه آنان سه نفر شدند ثواب سیصد رکعت نماز به آنها داده می شود، وهر گاه آنان چهار نفر شدند ثواب یکهزار و دویست رکعت نماز به آنها داده می شود، و هر گاه پنج نفر شدند ثواب دو هزار و چهار صد رکعت به آنها داده می شود، و هر گاه آنها شش نفر شدند ثواب چهار هزار و هشت صد رکعت عنایت می فرماید، و هر گاه آنها هفت نفر شدند ثواب نه هزار و سیصد رکعت نماز دارند، و هر گاه آنها هشت نفر شدند ثواب نوزده هزار و دویست رکعت دارند، وهر گاه آنها نه نفر شدند ثواب سی و شش هزار و چهار صد رکعت نماز دارند، و هر گاه آنها ده نفر شدند ثواب هفتاد و دو هزار و هشت صد رکعت نماز دارند، و هر گاه از ده نفر زیاد تر گشتند ، اگر تمام آسمانها کاغذ و دریاها مرکب و تمام اشجار عالم قلم و جن و انس و ملایکه نویسنده شوند از عهده نوشتن ثواب یک رکعت آن بر نخواهند آمدنماز جماعت چه ثوابی دارد؟

فرجام یزید

یزید، سرمست از پیروزی ها و موفقیت ها، روزی با جمعی از لشکریان و هواداران خود، به قصد شکار، عازم صحرا گردید. آنان به مسافت دو روز راه را طی کرده و از دمشق فاصله گرفته بودند که ناگهان آهویی ظاهر گردید. یزید جهت نشان دادن شجاعت خویش به سپاهیان خود گفت  : کسی به دنبال من نیاید من آهو را شکار خواهم کرد. آهو او را کم کم به یک وادی هولناک و درّه مخوف کشاند. تشنگی بر یزید غلبه کرد، در این هنگام چشمش به فردی افتاد که کوزه آبی در دست دارد. از او آب مطالبه کرد، آن مرد وقتی از هویتش پرسید، گفت: من یزید بن معاویه هستم  . آن مرد خواست یزید را بکشد، یزید به سرعت پا به فرار گذاشت، ناگهان پای او در رکاب اسب گیر کرد و اسب به سرعت دوید و سر و صورت او را به زمین کوباند و به جهنم واصل کرد  .

هلاکت ابن زیاد

ابن زیاد پس از قیام مختار به سوی بصره فرار نمود و از آن جا به شام رفت و در جنگی با ابراهیم فرزند مالک اشتر اسیر شد. ابن زیاد را به نزد ابراهیم آوردند، دست و پاهای او را محکم بستند. ابراهیم دستور داد آتشی روشن کردند، او خنجر خود را از کمر کشید و تکّه تکّه گوشت ران ابن زیاد را می برید و می پخت. [و به خوردش می داد [سپس سر او را گوش تا گوش با خنجر خود برید و جسد پلید او را به آتش افکند  .

سنان جنایت کار

وقتی سنان بن اَنَس را نزد ابراهیم پسر مالک اشتر آوردند، ابراهیم به او گفت: وای بر تو! آیا می توانی بگویی در کربلا و روز عاشورا چه کاری انجام دادی؟سنان گفت: تکه ای از زیر لباس امام حسین علیه السلام را گرفته ام  .

ابراهیم شروع به گریه نمود و دستور داد گوشت ران او را قطعه قطعه کنند، هنگامی که مُشرِف به مرگ گردید، ابراهیم او را از گوش تا بنا گوش سر برید و جسد پلید او را سوزاند  .

سرنوشت شوم حرمله

وقتی حرمله را نزد مختار آوردند رو به حرمله کرد و گفت: وای بر تو باد! آیا آنچه در کربلا انجام داده بودی، کافی نبود تا این که طفل صغیر و معصوم امام علیه السلام را نیز کشتی و با خدنگ تیر خود او را ذبح نمودی؟ آیا نمی دانستی او فرزند رسول خداست؟ سپس مختار دستور داد، او را در مقابل تیرهای زهرآگین قرار دادند و آن قدر تیر زدند تا کشته شد. در روایت دیگر آمده، مختار نخست دست ها و پاهای حرمله را قطع کرد و سپس آهنی در آتش گداختند تا کاملاً سرخ گردید، آن میله را در گردن او قرار داد و گوشت گردن او در آتش می سوخت  .

هلاکت عمر سعد

وقتی عمر سعد را نزد مختار آوردند، مختار رو به او کرد و گفت: آیا طفل شیر خوار حسین را تو کشتی؟ خداوند روی ترا سیاه کند، آیا تو عهد و پیمان رسالت و حقوق اخوت را نگه داشتی؟ سپس پرسید: وقتی امام علیه السلام در سرزمین کربلا به رو افتاده بود چه گفت؟ عمر سعد گفت: امام فرمود: خدایا! غلام ثقفی را بر آنان مسلّط ساز تا خون های آنان را بریزد. مختار کفش خود را پوشید و صورت عمر سعد را زیر کفش خود قرار داد سپس دستور داد سر عمر سعد را ببرند  .

سلیم ابن قیس روابت کرده است از حضرت علی

که فرمودندمن شمشیرم را بادست خودبر سرها

فرود میآورم وسرها را به آسمان پرتاب می کنم

به طوریکه از فشار آن ضربه  کف دست از بین برود وآن

چه خداوند بحواهد همان خواهد شد